„Całe zdanie nieboszczyka” – Joanna Chmielewska

Przyłączając się do zaproponowanej przez Małgosię z La reine Margot instagramowej zabawy z hashtagiem #margotbookday postanowiłam przybliżyć Wam starocia, wykopalisko wręcz, skamielinę.

Ale za to jaką!

Joanna jest architektem, pracuje w Kopenhadze. Jej namiętnością są wyścigi konne i ruletka. Wyścigi są legalne, ruletka nie. Gdy pewnej niedzieli Joanna wygrywa wysoką kwotę, postanawia przepuścić ją na nielegalną ruletkę. Poprzez szemranych znajomych dostaje się do jaskini hazardu. Gra i jest zadowolona. Niespodziewana rozróba, nalot policji, strzelanina i obcy facet umiera na kolanach Joanny. Wypowiadając do niej swe ostatnie zdanie.

I łup. Ciemność.

Joanna odzyskuje przytomność na luksusowym jachcie płynącym w nieznaną dal.

Porwana przez bandziorów, którzy chcą poznać ostatnie słowa swego kumpla. A Joanna chce ujść z życiem!

Brazylia, samotna podróż przez Atlantyk, lochy we francuskim zamku, regeneracja w cudownej Taorminie i szaleńcza ucieczka do Polski.

I to opisane takim językiem, że czytałam tę książkę milion razy, znam niektóre dialogi na pamięć, a i tak wyję i jęczę ze śmiechu. Łzy mi płyną, brzuch boli. Za każdym razem!

Kocham! Uwielbiam! Mam świra!

Autor: Joanna Chmielewska

Tytuł: Całe zdanie nieboszczyka

Wydawnictwo: Polski Dom Wydawniczy, Warszawa 1991

PS.

⁃ Hej, tyyy!… Żyjesz?!!

⁃ Nie mów do mnie „hej, ty”! – ryknęłam w odpowiedzi z niesmakiem. – Bo ci nie będę odpowiadać!

⁃ To nie dostaniesz jeść!

⁃ To umrę z głodu i wtedy szef cię pobłogosławi!

⁃ To jak mam mówić?!

W chrapliwym ryku zabrzmiało żywe zaciekawienie.

⁃ Mów do mnie „wasza eminencjo”! Moja prababka znała jedną hrabinę i ja nie jestem byle kto! Świń ze mną nie pasłeś!

Dziura w zworniku radośnie zakwiczała.

….