Trochę obawiałam się, że skoro o konkursach na miss mam jak najgorsze zdanie, a mister muszą być jeszcze głupsze, to tło w tej książce będzie dla mnie nie do przebrnięcia. A tu miłe rozczarowanie. Sam konkurs nadal jest dla mnie głupi, ale tu przedstawiony jest z przymrużeniem oka (nie ośmieszając jego idei) więc nie zaboli ani fanów takich imprez ani nie wywołuje zgrzytu złości u antyfanów.
Róża jak zwykle jest królową chaosu. Rozrabia, kręci i nie ogarnia, daje się wkręcać ale i ma nosa do podejrzanych wypadków. Beata i Pepe mają z nią ciężkie życie. Pojawia się śmieszna gosposia (osobiście bym takie coś wygnała, ale dodaje humoru, więc taka jej rola). Komisarz Darski (jak zwykle czarujący!) zabraniając Róży, Betty i Pepe się wtrącać pogarsza sytuację, bowiem Róża rusza w Polskę samodzielnie tropić mordercę lub morderców.
Kandydaci na misterów wbrew pozorom niegłupi, a raczej „ubrani” w te dziwną ideę z różnych przyczyn. Czasem motorem napędowym jest mamusia, czasem sława, czasem pieniądze… a że niektórzy do celu prą po trupach…
A Mario! Mario jest boski i mam nadzieję, że jeszcze się gdzieś pojawi! Prawdziwy Stańczyk! Sprytny, mądry, znakomicie zorientowany i starannie ukryty pod maską (w przenośni i dosłownie) błazenady! Uwielbiam Mario!
Muszę przyznać, że w tej książce mniej jest dosłownych zapożyczeń z Chmielewskiej, ale niczego to jej nie ujmuje. Parskałam i krztusiłam się śmiechem chyba nawet częściej niż przy poprzednich! Świetne są odnośniki do Mroza, Witkiewicz, Bondy, Puzyńskiej i rewelacyjna samokrytyka autora! Coraz lepiej! Coraz lepiej!
Czekam zatem na następne książki Alka Rogozińskiego!
Tytuł: Lustereczko powiedz przecie
Autor: Alek Rogoziński
Wydawnictwo: Filia Mroczna Strona
Moja ocena: 8/10