Close

„Wodecki. Tak mi wyszło” – Kamil Bałuk, Wacław Krupiński

Kiedy byłam dzieckiem wyłam na cały głos „gdzieeeeeeeś jeeeeest lecz nie wiaaaaadoooomooo gdzieeee…” co chyba wyrażało uwielbienie, z tym, że zapewne bardziej do utworu, niż wykonawcy.

Gdy byłam nastolatką, Wodecki w makabrycznej muszce i przyciemnianych okularach, z Koncertu Życzeń z telewizora, był synonimem nudnej muzyki dla starych pryków.

A potem ja dorastałam, a niezauważenie melodyjność Jego piosenek, skala głosu, multiinstrumentalizm wzbudziły sympatię, podziw, szczery zachwyt.

Do tego coraz szerzej prezentowana osobowość, dowcip, dystans do siebie (plereza! kupiłam to określenie i wykorzystuję na szaloną burzę loków córki). Nie dało się Go nie lubić.

Ta książka pokazuje, i te jego strony, które chciał, nam, widzom, słuchaczom prezentować, ale i niektóre te, które skrzętnie skrywał.

Wybitnie utalentowany muzycznie ale i z nietypowym jak na muzyka klasycznego zapotrzebowaniem na indywidualny sukces, poklask, akceptację u odbiorcy. Rozdarty między muzyką klasyczną a rozrywkową. Niepewny czy lepiej grać w tle Demarczyk, czy śpiewać samemu na froncie.

Niespokojny duch w nieprawdopodobnym znaczeniu tego pojęcia. Nieustannie w drodze, nieustannie w pracy. Głodny sukcesu i pieniędzy. Jednocześnie wydający lekką ręką i gotowy do dobroczynności i pomagania potrzebującym. Czekający na aplauz ale nie bardzo umiejący pławić się w sławie i napawać jej dowodami.

Z pewnością trudny w domu i na polu rodzinnym, bo właśnie albo nieobecny, albo w pędzie. I z ogromną miłością wspominający żonę, dzieci, wnuki, z szacunkiem ojca, z uczuciem matkę.

Wielki muzyk, który nie umiał chyba o nikim mówić źle, ze stron tej książki płyną tylko dobre słowa o kolegach i koleżankach ze sceny, zespołów, orkiestr, studiów nagraniowych. I z jednej strony świadom swoich walorów, ale nieustająco jednak je bagatelizujący,bo skromny, i wielokrotnie podkreślający zalety i umiejętności innych.

W tym ciągłym biegu i pośpiechu niestety nie znalazł chwili na zadbanie o własne zdrowie.

Książka składa się z dwóch wyraźnie odrębnych części. Pierwsza, reportażowo, biograficznie przedstawia nam życie Zbigniewa Wodeckiego, wielokrotnie przywołując słowa jego jak i innych osób, dawne wydarzenia, nowe ich komentarze.

Druga to wywiad rzeka z Nim. Dociekliwy, nie stroniący od trudnych pytań, z odpowiedzi na które Wodecki czasem się dowcipnie wymigiwał, inne ucinał, niektóre pięknie wywijał dygresjami.

Połączone dają szeroki, niejednoznaczny obraz jego osoby.

Przekrojowo, jako niesfornego dziecka z muzycznej rodziny, nieco szalonego nastolatka, wcześnie dojrzałego rodzinnie męża i ojca, a także przede wszystkim, niezwykle utalentowanego muzyka i zarazem człowieka pełnego zwykłych uczuć. Nieco rozdartego między być czy mieć, co w świecie muzyki wydaje się jeszcze trudniejsze.

I wiele pięknych zdjęć ilustruje obie te opowieści.

Za wcześnie Go zabrakło.

Tyle mógł jeszcze pięknie zagrać i wyśpiewać.

Znakomita lektura. A jeszcze jak się w jej trakcie posłucha pięknych piosenek… Łzy mi wielokrotnie utrudniały czytanie.

Gorąco polecam takie połączenie!

Tytuł: Wodecki. Tak mi wyszło

Autorzy: Kamil Bałuk, Wacław Krupiński

Wydawnictwo: Agora

Moja ocena: 10/10

Leave a Reply

Your email address will not be published.

© 2024 Co Aśka przeczytała... | WordPress Theme: Annina Free by CrestaProject.